Czołganie, pełzanie




 

To było typowe uliczne spotkanie. Znaleźliśmy się w tym samym miejscu i czasie. Zaczęliśmy rozmawiać i mniej więcej po godzinie zapytałem: 

- Był pan w wojsku?
- Byłem.
- Dwa lata?
- Dwa miesiące.
- Co tak krótko?
- Wyrzucili mnie.
- Za co?
- Ja po prostu nienawidzę jak ktoś mi rozkazuje.       
- Co się stało?
- W Bieszczadach w jednostce byłem. Przy zaporze w Myczkowcach.
- A co to za zapora?
- Jest ta duża na Sanie i Solince i mniejsza niedaleko dość druga mniejsza na Sanie. Byliśmy zakwaterowani w drewnianych barak, po budowniczych zapory. W mojej jednostce byli prawie sami Ukraińcy.     
- A pan z Warszawy.
- Urodzony na Ochocie, od siedemdziesiątego ósmego na Jelonkach.
- No i co się stało?
- Strzelnice mieliśmy za wsią. A ta wieś była okolona strumieniem. Nie było mostu, ludzie chodzili po kamieniach. A my na strzelnicę dookoła wsi, jakieś pięć kilometrów. No i któregoś dnia poszliśmy z kompanią na strzelnicę.
- Z czego pan strzelał?
- Dostałem pistolet maszynowy z czterdziestego ósmego roku. Złom. Dali nam po pociski i na początku strzelaliśmy leżąc. Tarcza była spora i nie jakoś specjalnie daleko, ale ten PM był w takim stanie, że nie trafiłem ani razu.
- A normalnie pan trafiał?
- Tak. Potem dali następne trzy naboje i było strzelanie z pozycji stojącej. Znowu nie trafiłem w tarczę. Dowódca i szef kompanii mówią: „Nie trafiłeś, to do tarczy i z powrotem. Czołganie pełzanie”. To było zimą, ale była odwilż. Błoto, śnieg i lód. Przeczołgałem się i staje przed nimi. A oni: „Masz tu trzy pociski i teraz na pewno trafisz”. Załadowałem naboje do magazynka. Wycelowałem w nich broń i mówię: To teraz wy. Do tarczy i z powrotem. Czołganie, pełzanie.
- Posłuchali?
- Oczywiście. A ja wystrzeliłem pociski w powietrze.
- Wsadzili pana za to?           
- Nie. Lekarz mi pomógł.
- Zrobił z pana wariata?
- Coś takiego. Miałem potem komisję w Krakowie, która miała zadecydować czy jestem poczytalny i mogę pójść siedzieć. On mnie do niej przygotował. Powiedział na jakie pytania nie odpowiadać, a na jakie gadać głupoty. Udało się.
- Miał pan szczęście.
- Młody byłem i głupi.
- Był pan bokserem, co?
- Tak. Dziewięć lat na Gwardii ćwiczyłem. Kilka razy startowałem w zawodach. Ale potem zaczęły się dziewczyny, alkohol i dyskoteki. Przestałem ćwiczyć. Mam na twarzy blizny na pamiątkę. 
- Ale ja nie po bliznach poznałem. Bo blizny to może mieć każdy, kto oberwał.
- To po czym pan poznał?
- Jak by to panu powiedzieć: po oczach.

Na prawym brzegu Sanu, w pobliżu Jeziora Myczkowskiego znajduje się wieś Myczkowce –jedna z najstarszych bieszczadzkich miejscowości, została założona w 1376 roku. Myczkowce mają liczne atrakcje dla turystów, są to m.in. stadnina koni, ośrodki wypoczynkowe, domki wczasowe, gospodarstwa agroturystyczne i wypożyczalnie sprzętu pływającego. Okolice zapory to raj dla kajakarzy. 

    


Zapora w Myczkowcach, foto: Michał Bosak  


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Zostają melodie. Historia dymu z faszystami pod Krokodylem.

Obraz
Dawno temu na Żoliborzu. Kuba Paczkowski  Burzliwe starcie pod restauracją Krokodyl było mocnym akordem toczącej się na początku lat 90. walki o ideologiczną dominację na ulicach warszawskiego Starego Miasta.        Nagle usłyszeli tupot ciężkich butów. Otoczyła ich grupa kilkunastu skinheadów. Jeden z nich mocno pchnął Paczę w plecy. Ten stracił równowagę i poleciał przed siebie na ziemię. Wprost na kopnięcie, które trafiło go w łuk brwiowy. Buchnęła krew. Stara blizna na jego twarzy przypomina o tym, że faszyzm zaczyna i kończy się na przemocy.         1. Na początku lat 90. zmieniło się wszystko. Komuna była systemem na wpół niewolniczym. Władza nie pozwalała wyjeżdżać swobodnie z kraju, komuchy trzymali u siebie paszporty, nie było wolności słowa, wolnych wyborów, działały tylko trzy partie, wszystkie pod czapą komunistów, nie było związków zawodowych i wolności handlu. Pod czapą komunistów czyli rus...
Czytaj więcej

Poranek w sopockich koszach

Obraz
              KUBA PANOW   Lato 1987 roku. Ktoś ze znajomych z Żoliborza rzucił hasło wyjazdu na festiwal Nowa Scena w Sopocie. Teraz sprawdzam i widzę, że to nazywało się „IV Rock Dla Spragnionych Muzyki - Nowa Scena”. Dziwna nazwa. Taka Trójmiejska – psychodeliczna. A więc 26-28 czerwca w Operze Leśnej. I pojechała załoga z Żoliborza. Jakieś dziesięć osób. Z tego kilka siedzących mocno w muzyce, a reszta tak po prostu, bo będzie fajnie. To były czasy post punkowe. Ja zapuściłem włosy i chodziłem w czarnej kurtce skórzanej z białym napisem Motorhead na plecach. A Kuba Panow (wówczas barwna postać z Bielan, a dziś wokalista rockowy) był już wyznawcą psychobilly. Nowej dzikiej mieszanki punk rocka z rockabilly. Czyli grupa licealistów z dzielni plus może ktoś z Mokotowa. Bo te dwie dzielnice zawsze się dobrze mieszały. Zajęliśmy jeden przedział. Ktoś leżał na półce, ktoś na podłodze. Wyjazd późnym popołudniem, piwo, trawa, impreza. Żadnych mocnych ...
Czytaj więcej

Opowieść o Pubie Moskwa

Obraz
Noc pod Moskwą. Od lewej stoją: Paweł Żuk, Arnaud „Francuz” Andal, Magda Dragan, Marcin „Młody” Szyszko, Katarzyna „Kasianka” Jaśkiewicz, Karolina Markiewicz i Iza. W masce Gryzia, a na glebie Krzysiek Rybka. Ekipie telewizji BBC pub Moskwa skojarzył się z londyńską portową tawerną. Mój znajomy dziennikarz po przeczytaniu tego tekstu zapytał, czy naprawdę można było prowadzić klub na trzydziestu   metrach kwadratowych. Owszem! I to jak! Przez jakiś czas w tym niewielkim pomieszczeniu miksowała się postpunkowa załoga z klientelą mającą niewiele wspólnego z rock’n’rollowym stylem życia. Historia pubu Moskwa jest opowieścią o szalonym początku lat 90. O tym co było wtedy najpiękniejsze i najniebezpieczniejsze.    Autor: Alex Kłoś     Ta historia ma początek pod koniec lat 80, kiedy spotkało się trzech chłopaków: Borsuk, Zając i Długi. Robert Urbaniak, czyli Borsuk, nie pamięta kiedy dokładnie poznał Piotra Głucha, czyli Zająca. – Na pewno jeszcze przed studni...
Czytaj więcej